កាលពីកុមារ នៅខេត្តត្រាវិញលោក សិក្សានៅសាសាបឋមសិក្សា ង្វៀងវ៉ាំងចឿង។ ក្រោយមកលោកឡើងទៅសាយហ្គងសិក្សានៅសាលា យ៉ាឡុងហ៊ុកដឿង(សាលាបឋមសិក្សាតឺធុក ទល់មុខឧទ្យានតាវដាងនាបច្ចុប្បន្ន)។
ដោយឆាប់មានសេចក្តីស្នេហាជាតិឡើងសាយហ្គង លោកបានចូលរួមក្នុងចលនាសិស្សប្រឆាំងបារាំង។ ថ្ងៃទី២៤ មីនា ឆ្នាំ១៩២៦ អ៊ំផាងចូវទ្រិញ ទទួលមរណភាពលោកឡឹមផៃ បានដឹកនាំសិស្សបំផ្លាញក្លោងទ្វាចេញទៅចូលរួមធ្វើបាតុកម្ម ដើម្បីកាន់ទុក្ខអ៊ំផាងចូវទ្រិញ។ អាស្រ័យដោយទង្វើនេះលោកត្រូវបណ្តេញមិនឲ្យសិក្សានៅសាលានេះទៀត។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក (ឆ្នាំ១៩២៩) គ្រួសារបានធ្វើសំណុំឯកសារបញ្ជូនលោកទៅប្រទេសបារាំងសិក្សា។ លោកសិក្សានៅសាលា Lycée Montaigne នៅរាជធានីបារីស ហើយបានប្រឡងជាប់ទុតិយភូមិ (Bachelier Deuxième partie) នៅឆ្នាំ១៩៣៦។ ក៏នៅក្នុងឆ្នាំនេះដែរ ពេលបានដឹងអ្នកម្តាយមានជម្ងឺធ្ងន់ លោកវិលមកប្រទេសវិញ។ ពេលអ្នកម្តាយជាសះស្បើយ ដើម្បីតបស្នងសងគុណចំពោះអ្នកម្តាយ តាមទំនៀមទម្លាប់របស់ជនរួមជាតិខ្មែរ លោកសូមចូលបួសនៅវត្តពោធិសាលារាជ កំពង់ខេត្តត្រាវិញ។ នៅទីនេះ លោកបានប្រយុទ្ធតស៊ូដោយផ្ទាល់ ប្រឆាំងជាមួយមន្ត្រីបារាំងនៅប្រទេសយើង ដើម្បីការពារជំនឿរបស់ជនជាតិ។ ពិសេស គឺការប្រយុទ្ធតស៊ូប្រឆាំងជាការវាយព័ន្ធលើព្រះសង្ឈ។ លោកបានចលនាព្រះសង្ឈ ប្រជាពុទ្ធបរិស័ទជាច្រើនអង្គនិងរូបឡើងទៅទីស្នាក់ការខេត្តបង្កសម្ពាធ បង្ខំឲ្យពួកវាត្រូវតែអត់ឱន។
អាស្រ័យដោយមានដំណើរការតស៊ូជាមួយអាណានិគមបារាំងក្រោយពីលាចាកសិក្ខាបទ គណៈកម្មាធិការបក្សភូមិភាគ បានបញ្ជូនកម្មាភិបាលចុះទៅទាក់ទងជាមួយលោកធ្វើមូលដ្ឋានសម្រាប់បដិវត្ត។ ជំហ៊ានដំបូងធ្វើមូលដ្ឋាន លោកបានរៀបចំបិទបដាផ្សព្វផ្សាយ រាយខិតប័ណ្ណអំពាវនាវរំសាយសមាគមតែ, ទន្ទឹមនឹងនោះ លោកនៅធ្វើការទំនាក់ទំនង បញ្ជូនលិខិត សារសម្ងាត់ទៀតផង។ ការងារបញ្ជូនសារពេលនេះមានការជួបលំបាកច្រើន។ ខ្សែផ្លូវពីដាឡុក ទៅលឿងហ្វា ស៊ុងឡុក ពេលណាក៏មានពួកសត្រូវឆែកឆេរ មានតែលោកម្នាក់គាត់ទេទើបអនុវត្តបញ្ជូនសារបានសុវត្ថិភាព។
ឆ្នាំ ១៩៤៥ បដិវត្តខែសីហាទទួលបានជោគជ័យ ត្រាវិញដណ្តើមបានរដ្ឋអំណាច លោក ឡឹមផៃចូលរួមក្នុងក្រុមយុវជនឈានមុខបន្ទាប់ពីនោះលោកបានបោះឆ្នោតធ្វើជាអនុប្រធានគណៈកម្មាធិការប្រយុទ្ធតស៊ូរដ្ឋបាលខេត្តត្រាវិញ (ប្រធានគឺលោក ង្វៀនវ៉ាំងទ្រី)។ លោកបានបញ្ចូលក្របខ័ណ្ឌបក្សកុម្មុនិស្តឥណ្ឌូចិនថ្ងៃទី៤ ខែមេសា ឆ្នាំ ១៩៤៦។ នៅក្នុងដំណាក់កាលនេះក្នុងតួនាទីជាអ្នកដឹកនាំ និងជាបញ្ញាវន្តជនជាតិខ្មែរមួយរូប សមមិត្តឡឹមផៃបានរួមចំណែកមិនតិចទេចូលក្នុងសេចក្តីសម្រេចក្រុមប្រឹក្សាយោធាប្រជាជនខេត្តត្រាវិញ។ សេចក្តីសម្រេចមានខ្លឹមសារសំខាន់៣យ៉ាងនោះគឺ «ចលនាព្រះចៅអធិការនិងបដិវត្តរំដោះជាតិបណ្តាប្រទេសឥណ្ឌូចិនទាំង៣។ ចលនាអ្នកស្នេហាជាតិ បញ្ញាវន្តជាជនជាតិខ្មែរចូលរួមដើម្បីបុព្វហេតុបដិវត្តរួម។ ទន្ទឹមនឹងនោះ «ប្រដាប់អាវុធឃោសនាបដិវត្តរំដោះ ជនជាតិទាំង៣។ ប្រដាប់អាវុធវាយបារាំងការពារការផលិតបង្កបង្កើនផល ការពារទ្រព្យសម្បត្តិ ជីវិតប្រជាជន»។
ផ្តើមពីសេចក្តីសម្រេចខាងលើព្រមជាមួយកិត្យានុភាពរបស់សមមិត្ត ឡឹមផៃ ទាក់ទាញបានអ្នកស្នេហាជាតិ បញ្ញាវន្តមេដៀន ព្រះសង្ឃ និងជនរួមជាតិខ្មែរជាច្រើនអង្គនិងរូបចូលរួមតស៊ូបង្កមូលដ្ឋានបង្កើតសមាគមគាំទ្រកងទ័ពឥស្សរៈ(Issarak) និងក្រុមប្រដាប់អាវុធឃោសនាខ្មែរ-វៀតអង្គភាពទ័ពចម្រុះ។
ឆ្នាំ ១៩៤៨ ដោយតម្រូវការការងារបក្សបានចាត់បញ្ជូនសមមិត្ត ឡឹមផៃ ទៅកៅមៀង(ប្រទេសកម្ពុជា) ទទួលភារកិច្ចជាអនុប្រធានភូមិភាគតីណាម សមាជិកគណៈក្រមការទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា (ប្រធានរដ្ឋគឺលោកសឺនង៉ុកមិញ)សកម្មភាពនៅប្រទេសកម្ពុជា លោក យកនាមចន្ទរង្សី។
ដើមឆ្នាំ ១៩៥៤លោកដឹកនាំគណៈប្រតិភូជនខ្ពស់របស់ប្រទេសកម្ពុជាមួយក្រុម រួមមាន១៦រូប ទៅសម្ព័ន្ធភូមិភាគ៥ បំពាក់បំប៉ន។ ពេលនេះ ដើម្បីត្រៀមចូលរួមសន្និសីទ Gionevơ រដ្ឋាភិបាលបណ្តុះអាសន្នកម្ពុជាបានបង្កើត សមមិត្តឡឹមផៃ បានតែងតាំងកាន់ដំណែងជារដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច-ហិរញ្ញវត្ថុ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ដោយតម្រូវការត្រូវតែរៀបចំគណៈបក្សប្រជាជនបដិវត្តកម្ពុជាចេញសាធារណៈទើបលោកមិនទៅចូលរួមអង្គសន្និសីទ។
បន្ទាប់ពីសន្ធិសញ្ញា សមមិត្តឡឹមផៃ បានថ្នាក់ដឹកនាំចង្អុលការឲ្យរៀបចំកងកម្លាំងកម្មាភិបាលខ្មែរបញ្ជូនទៅភាគខាងជើង។ កងកម្លាំងនេះ មានជាង ១.៤០០នាក់ ចេញពីស៊ុងដុក (កាម៉ាវ) តាមកប៉ាល់ Kylinskyរបស់ប្រទេសប៉ូឡូញទៅភាគខាងត្បូងចូលសំចតនៅកំពង់ផែសឹមសឺន (ថាញ់ហ្វា)។ នៅទីនេះ លោករួមជាមួយលោក សឺនង៉ុកមិញផ្តូចផ្តើមកសាងការដ្ឋាន ៩០០B នៅទ្រិញដៀន ដើម្បីកងកម្លាំងការងារមានស្ថេរភាព រៀនសូត្រ។
ឆ្នាំ ១៩៥៨ ពេលការដ្ឋាន៩០០B ផ្លាស់ទៅភូ-ថ សមមិត្តឡឹមផៃបានបញ្ជូនទៅទទួលការងារនៅគណៈកម្មាធិការទំនាក់ទំនងខាងក្រៅមជ្ឈិម។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩៥៩ ដល់ពេលចូលនិវត្ត (ឆ្នាំ ១៩៧៥) លោក បានទទួលភារជាអនុប្រធានគណៈកម្មាធិការជនជាតិរបស់ក្រុមប្រឹក្សារដ្ឋាភិបាល ហើយជាសមាជិកគណៈជនជាតិរបស់មជ្ឈិមបក្ស។
លោកជាតំណាងរាស្រ្តនីតិកាលទី៣, ៤, ៥ អង្គភាពខេត្តឡាវកាយ។ ក្នុងដំណើរការសកម្មភាពបដិវត្ត លោកបានប្រទានគ្រឿងឥស្សរិយយសថ្លៃថ្នូរជាច្រើនដូចជាៈ
-គ្រឿងឥស្សរិយយសតស៊ូលេខ១។
-គ្រឿងសម្គាល់ កំពែងស្ពាន់នៃ មាតុភូមិ។
-គ្រឿងឥស្សរិយយសពលកម្មលេខ១។
-សញ្ញា សម្គាល់អាយុបក្ស ៤០ឆ្នាំ, ៥០ឆ្នាំ។
ក្នុងគ្រឿងឥស្សរិយយសតស៊ូលេខ១របស់លោកនៅឆ្នាំ១៩៦១ អាស្រ័យដោយលោកប្រធានហូជីមិញចុះហត្ថលេខាដោយមានតួអក្សរ «មានស្នាដៃក្នុងការតស៊ូយូរអង្វែង និងអង់អាចរបស់ជនជាតិ»។
ធ្លាប់ទទួលបន្ទុកហើយសម្រេចនូវភារកិច្ចសំខាន់ៗជាច្រើនក្នុងរដ្ឋាភិបាលវៀតណាម និងកម្ពុជា សមមិត្តឡឹមផៃពិតជាបក្ខជនឆ្នើម១រូបរួមចំណែកដ៏ធំធេងក្នុងការងារកសាងផែនមហាសាមគ្គីជនជាតិ និងក្នុងបុព្វហេតុរំដោះប្រទេសជាតិ៕